Met een beetje moed…
In het weekend van Lowlands17 heb ik Bickle mee naar binnen gesmokkeld. Om te kijken of ik stiekem nog wat meer aandacht kon krijgen voor mijn eerste roman.
Dat is gelukt. Hierbij een collage. Eerste wapenfeit is dat ik de jongens van Linnaeus Boekhandel schaamteloos heb gevraagd of hun boekenstand even mocht figureren voor Bickle. Dat mocht. Op Lowlands is het louter liefde.
Leon Verdonschot is een lieverd
Naast de stand stond journalist en schrijver Leon Verdonschot. Op zijn t-shirt stond: I’m am not here to talk. Wat ik gelukkig pas op de foto zag anders had ik hem natuurlijk nooit durven aanspreken. Hij wilde wel met me op de foto. ‘Zeg maar Leon,’ zei hij. Blijkbaar had ik hem met meneer aangesproken. ‘Maar The Love Train Publishers, die uitgever die ken ik niet…’ zei hij nadenkend. Hij lachte toen ik hem zei dat ik dat ben en dat ik er met een uitgekiende crossmediale campagne op uit was gestuurd.
Onhandige boks
Oh ja. Ik kwam ook nog de Rotterdamse held en cabaretier Patrick Laureij tegen. Ik mompelde tegen hem: “Patrick, ik volg je al heel lang en ik vind je te gek. Ik kom ook uit Rotterdam trouwens.”
“Oh, leuk. Hoe heet je?” vroeg hij.
“Jantien,” sprak ik schaapachtig.
“Ik ben Patrick,’ zei hij, “veel plezier nog hier.” We gaven elkaar een onhandige boks. Zelden zo’n dom gesprek gevoerd. En mijn boek durfde ik al helemaal niet aan hem te laten zien.
Alleen maar liefde
En dan waren er nog de Lowlanders. Allemaal in goede doen. Zin in een feestje. Ja hoor, ze wilden wel met mijn bestseller op de foto. De zon scheen en iedereen was blij. Of gewoon dronken.
Jaja, het leven van een Bickle is niet altijd zo moedig als je zou vermoeden. Maar Lowlands17 was top. Volgend jaar pak ik het echte podium.