“Ga er even een paar dagen tussenuit”, zegt een vriend van me. “Je hebt van alles in gang gezet, deze dagen heb je het niet druk. Dus na het zaaien mag je best even rust nemen.” Nu ben ik ook moe. Waarvan precies weet ik niet.Onder het mom van “ik schrijf een boek” ben ik een paar dagen ondergedoken in …

Je huis in Den Briel was een zoete inval. Buren, verre familie, vriendinnen, iedereen wist de weg naar jouw gezellige woonkamer te vinden. Die kamer die vol lag met zelf gehaakte kleedjes in alle kleuren. Altijd was je koektrommel gevuld met Weesper moppen en zandtaartjes. Er werden verhalen verteld en er werd veel gelachen…

Het waren de jaren tachtig. Elke week keek ik uit naar haar wekelijkse uur met interviews. Geen onderwerp ging ze uit de weg, geen vraag die ze schuwde. Ik luisterde naar een stel dat was beschuldigd van incest. Naar een chaotisch gesprek met Paul de Leeuw die ruzie maakt met dames uit zijn publiek. Naar een sissling hot gesprek met Mick Jagger over ouder worden. Naar Adelheid Roossen die Boudewijn Buch bijna in de haren vliegt.

2017 was geen makkelijk jaar. Dat is voor een positivo als ik niet makkelijk om toe te geven. Tuurlijk. Curaçao was geweldig. Lowlands17 was onvergetelijk. Het concert van LCD Soundsystem in Paradiso een hoogtepunt. Mijn kinderen doen het goed. En ik geniet van mijn man en de wandelingen met mijn hond.

Mijn eerste woordjes waren volgens mijn moeder ‘zelf doen’. Waar iemand me ook bij wilde helpen, mijn antwoord luidde steevast ‘sef doen’. Profetische woorden, weet ik nu.

Van eigengereide kleuter groeide ik uit tot een blije scholier. Maar er was iets veranderd. Ik vond mezelf bijzonder maar ik wachtte af tot iemand anders dat zou zien. Het talent in me zou herkennen. En zou zeggen: jij bent heel speciaal, ik ga je opleiden, beroemd maken, wat dan ook.

Ik pak de bus. En daarna de metro. In een rechte lijn maak ik een ondergrondse duik naar Zuid. Als ik bovenkom zie ik de oranje avondlucht boven de Rijnhaven en de indrukwekkende gebouwen die de skyline sieren. Nog steeds moet ik wennen aan het groeiende wereldse uiterlijk dat mijn stad heeft. Ik tuur over de voorbijtrekkende havens en maak een foto. Prachtig. De stad. Het water. De gekleurde wolken. Geknipt voor een post op Insta.

Op vrijdag 29 september was de boeklancering van Bickle, mijn debuutroman. Ik deel heel graag het verslag van deze geweldige happening.

In het prachtige gebouw van de fietstunnel op Rotterdam Zuid, presenteerde ik mijn boek. Henriette Edens van de gemeente Rotterdam vergeleek de Maastunnel met een Bickle. Een sterke dame die na al die jaren nog steeds stevig staat en eigenlijk steeds mooier wordt…

Een Bickle kiest voor zichzelf. Ook als het gaat om me-time, ontspannen en zaken de tijd geven om zich te ontwikkelen. De een gaat wandelen. De ander start de dag met een meditatie. En weer een ander relaxt onder de douche. Dat zijn de momenten waarop die diepe ontspanning ontstaat. Er zijn meer manieren om dat gevoel op te zoeken…

Het getal 108 popt af en toe op. Tijdens een coach call wees Simone Levie me op de magische kant ervan. Sindsdien bleef het rondzingen. Verschillende voorbeelden passeerden de revue. Een Peugeot 108 die me opvalt. Terwijl ik helemaal niet van Peugeot houd. Gerecht 108 dat ontbreekt op de kaart van een Chinees restaurant… Onbenulligheden, maar ik ben gegrepen door het getal…