Godverdegodver. Of de weg naar het grote genieten

Drie weken geleden kwam ik met mijn hond het bos uitgerend. We waren bijna thuis en Savvy schakelde nog een tandje bij. Ik rende achter haar aan. Heerlijk. Heel hard. Nog harder. Lang geleden dat ik zo hard gesprint had. Opeens stopte ze omdat ze iets te eten zag liggen. Ik sprong over haar heen en struikelde over een los liggende tegel en viel op mijn hoofd. De buurman vond me in de brandgang achter ons huis. Ik was out gegaan. Ik verzekerde hem dat het wel ging en krabbelde op.

De troost van veiligheid

Ik strompelde naar huis en hees me op de bank. De wereld om me heen was wazig. Ik belde mijn Syb. Toen hij de telefoon opnam, kwamen de tranen. Net als vroeger. Als ik me een gat in mijn knie had gevallen en me voor mijn vriendinnetjes groot hield. Tot ik mijn moeder zag. En heel hard mocht huilen. Omdat ik me veilig bij haar voelde. Daar moest ik aan denken toen ik Sybs stem hoorde. Snotterend vertelde ik wat er gebeurd was. Hij zou snel naar huis komen. Savvy legde haar poot troostend op mijn arm.

The show must go on

Syb veegde mijn gezicht schoon en stuurde me naar bed. Ik dacht: even een dagje slapen en dan is het over. Ik ben immers een Bickle. En er staat een hele lancering voor de deur, dus dit kan helemaal niet. Dit komt goed. The show must go on.

Mijn VA nam het over

Het kwam niet goed. Na aan dagje slapen voelde ik me nog beroerder. Overal beurs. Niet normaal. Iets met een olifant. Zitten. En hoofd. Mijn hoofd. Dit ging wat langer duren. Zoveel was duidelijk. Ik schakelde een VA in. Ze nam alles van me over en zorgde dat De Bickle Challenge ging lopen. Met het beetje energie dat ik had, was ik af en toe zichtbaar tijdens de challenge voor de deelnemers. Maar ik voelde de frustratie. Normaal zou ik nog veel meer gegeven hebben. En verslag hebben gedaan van de Challenge op Facebook. Ik was zo teleurgesteld. Het mooiste dat ik ooit had ontwikkeld, kon niet tot volle bloei komen. Als een dief in de nacht kwam daar ook de griep binnengeslopen. Een hersenschudding én een voorhoofdsholteontsteking combineren niet. Zeker niet met een zware hoest. Godverdegodver.

Wat denk je nou?

Ik lik mijn wonden. De twijfel slaat toe. Paniek. Ken je dat? Dat je gelooft dat het niet meer goed komt. Dat het allemaal voor niets is geweest. Ik denk erover om het bijltje erbij neer te gooien.
‘Ja, inderdaad. Stop er maar mee. Het wordt toch niks, wat denk je nou,’ tettert mijn innerlijke geweldenaar.
‘Ga doooooor,’ hoor ik zachtjes joelen. ‘Je hebt zo iets krachtigs neergezet. Je hebt zo’n mooie missie. Lees de reacties van de deelnemers nog eens een keertje.’

Niet alles is in beton gegoten

Het draait niet om mij, bedenk ik. Het gaat erom dat ik laat zien wat het inhoudt om een Bickle te zijn. Het grote genieten. Goed voor jezelf zorgen. Op het moment dat je kiest voor dat wat goed voor jou is, gaat het weer stromen. Ook als het anders loopt dan wat je in beton hebt gegoten op je planning.

Een leven vol lef, in jouw tempo

En dat is waar ik nu sta. Ik kijk naar mijn planning. En zie de onderdelen die ik niet heb gehaald. Dat is even slikken. Maar ik kan niet anders dan weer doorgaan. Op de manier die past bij wat ik nodig heb. In dit moment. Zuinig met mijn energie met volle focus op Bickle. Omdat ik erin geloof. Omdat ik weet dat ik je iets te leren heb. Dus met een wat minder luid trommelgeroffel dan ik had gepland, maar wel met schittermagisch trompettergeschal presenteer ik je Bickle. Mijn nieuwe initiatief voor een leven vol lef. Een plek waar je inspiratie vindt. Waar ik je meeneem in mijn hersenspinsels. Waar jij mag ontdekken waar het grote genieten over gaat. Een plek die mag groeien. In een tempo dat past bij het moment.