Jij hebt me de Bickle gemaakt die ik nu ben, lieve mama

Ik sta op het strand. Bliep. Een bericht.
‘Goedemorgen en zie mail x’ , appt mijn moeder. Net daarvoor heb ik haar gevraagd of ze al een stukje van Bickle heeft gelezen. Drie dagen ervoor heb ik haar het boek gegeven. Dat boek dat pas in september uitkomt. En al drie dagen ben ik met vlagen zenuwachtig. Bang voor haar oordeel. Voel ik me dat meisje dat het goed wil doen. Dat blij wordt van haar goedkeuring. Dat zich afvraagt of het allemaal niet te grof is. Ze heeft toch ook De Passievrucht van Glastra van Loon gelezen, stel ik mezelf gerust. Of: Je bent nu 45. Je bent zelf verantwoordelijk voor wat je de wereld in slingert. Dat snapt je moeder ook. Even ben ik dan gerust gesteld. Om vervolgens weer buikpijn te krijgen.

Ik open mijn mail. Een foto van mijn moeder die ontspannen in de kussens op de bank zit en mijn boek leest. Mijn boek! Ik zie het tafereel voor me dat eraan vooraf is gegaan.
‘Kom, Jan, maak eens een foto met de iPad. Dat is leuk voor dat kind.’ Mijn moeder neemt plaats op de bank en trekt haar meest aantrekkelijke ik-lees-een-boek-gezicht. Mijn vader richt de iPad en kadert haar mooi in. Twijfelend laat hij de foto aan mijn moeder zien.
‘Oh bah, wat word ik oud,’ heeft ze vast gezegd. ‘Doe ‘m nog maar eens over.’ Mijn vader maakt net zo lang foto’s tot mijn moeder tevreden is. Dan typt ze deze tekst bij de foto in een mail:

Lief kind.

Ik heb het al uit hoor, het leest dus als een trein. Een beeldend en spannend verhaal en voor je moedertje wel wat ruig. Maar dat wist je wel he xxx

Ik sta op het strand. Ik lees haar woorden. Dankbaarheid overspoelt me. Ik moet in het zand gaan zitten. Ik ben zo blij met haar reactie. Diep adem ik de zeelucht in en laat de tranen komen. Ik voel nog veel meer. Nu pas durf ik toe te geven hoe bang ik ben geweest dat ze dood zou gaan. Toen ze drie weken geleden met gillende sirenes werd afgevoerd omdat ze een maagbloeding had. Toen ze dagen in het ziekenhuis heeft gelegen en ik elke dag even aan haar bed zat en haar angst voelde. En onmachtig was. Ze is er nog. Krabbelt langzaam maar zeker op en maakt weer grappen.

Jij kunt alles. Dat zeg je al mijn hele leven tegen me. Daar heb ik al mijn hele leven wat aan. Jij hebt me de Bickle gemaakt die ik nu ben. Dank je wel, lieve mama. Voor dit mooie bericht. Op dit mooie moment. Op dit mooie strand.