Een van mijn jeugdhelden is Sonja Barend.
Het waren de jaren tachtig. Elke week keek ik uit naar haar wekelijkse uur met interviews. Geen onderwerp ging ze uit de weg, geen vraag die ze schuwde. Ik luisterde naar een stel dat was beschuldigd van incest. Naar een chaotisch gesprek met Paul de Leeuw die ruzie maakt met dames uit zijn publiek. Naar een sissling hot gesprek met Mick Jagger over ouder worden. Naar Adelheid Roossen die Boudewijn Buch bijna in de haren vliegt. En altijd was zij degene die op haar onweerstaanbare wijze het gesprek in banen leidde. Met charme, met humor, met slimheid, met oprechte interesse, recht naar de kern. Soms scherp. Op zoek naar het waarom. Ze sneed onderwerpen aan die bij ons aan tafel niet werden besproken. In mijn puberteit was zij mijn wekelijkse baken. Ik leerde alles over de wereld en de actualiteit. Over misstanden en ongelijkheid. Ze stelde zaken aan de kaak, waar ik nog nooit over had nagedacht. Maakte complexe zaken begrijpelijk.
“Geeft u nu eens normaal antwoord, u maakt het zo ingewikkeld,” zei ze poeslief maar met een directheid waar je niet omheen kon. Ze was mijn grote voorbeeld. Mijn inspirator. Mijn leermeester misschien wel.
Afgelopen najaar lanceerde ik mijn boek Bickle. Ten overstaan van 150 familieleden, vrienden en journalisten speechte ik over mijn zoektocht. Over de voorbeelden in mijn leven. Mijn balletjuf kwam voorbij. De grote schrijvers. En Sonja Barend. Want dat is wie ik later wilde worden. Met mijn nieuwsgierige en optimistische kijk op het leven, was zij in mijn tienerjaren mijn droom voor de toekomst. Taboedoorbrekend, met oprechte interesse vragend, sprankelend. Alles wat ik ook wilde zijn. En eigenlijk al was. Maar toch kwam die droom niet uit. Ik werkte hard, maar ik was afwachtend. Dacht: als ik mijn werk goed doe, dan is er vast iemand die mij opmerkt en met me aan de slag gaat. Die zegt: “Meisje, ik maak een ster van je.” Tot ik me realiseerde dat ik mijn leven zelf in de hand had en zelf steeds meer actie ging ondernemen. Mijn schrijversschool Copyschool en mijn eerste roman Bickle zijn daar de eerste resultaten van.
Twee weken terug kreeg ik een uitnodiging van Simone Levie om aanwezig te zijn bij een interview met Sonja Barend in het DeLaMar Theater. In de aanloop naar dit gesprek had ik al uren op YouTube doorgebracht met oude afleveringen van Sonja op Zaterdag, Zomergasten, Barend & Witteman. Had de opwinding gevoeld bij het horen van de openingstune van haar programma. Ik was weer even die ambitieuze puber. En ik was zenuwachtig.
Ik zat op rij twee. Daar kwam ze het podium op. Fluwelen jasje, glitterrok, hoge hakken, haar opgestoken. Trots, stralend, warm. Wat bijzonder om haar weer te zien. Het interview ging over helemaal haar. Over vrouw zijn, over professionaliteit, over passie. Over de heerlijkheid van het schrijven. Ik was gewoon een beetje ontroerd. Om haar levenslessen. Om de herkenning.
“Doe het goed of doe het helemaal niet.”
“Kies de mensen om je heen die bij je passen.”
“Ik heb altijd zoveel kritiek gekregen, ik zou echt niet weten wat daarvan over ‘het vrouw zijn’ ging.”
“Of je vertelt je hele verhaal, of je vertelt het niet.”
En vooral die laatste. Die kwam binnen. Alleen als je eerlijk durft te zijn en compleet, dan spreek je van hart tot hart. En weet je wat daarvoor nodig is?
#lol
#lef
en
#liefde
Dank je wel, Simone Levie en Sonja Barend, voor een van de mooiste interviews sinds tijden. Jullie hebben me geïnspireerd. Die inspiratie geef ik graag door.
Ook zin in een dag vol inspiratie, lol, lef en liefde? Kom dan naar de Bickle Inspiratiedag.