Over lummelen, slenteren en verwonderen

“Ga er even een paar dagen tussenuit”, zegt een vriend van me. “Je hebt van alles in gang gezet, deze dagen heb je het niet druk. Dus na het zaaien mag je best even rust nemen.” Nu ben ik ook moe. Waarvan precies weet ik niet.

Onder het mom van “ik schrijf een boek” ben ik een paar dagen ondergedoken in een Airbnb in Kijkduin. Vlak achter mijn favoriete strand. Gewapend met een vulpen, een schrijfboek en een laptop. Met grote plannen.

Pen en papier liggen klaar

Op dag 1 is het 25 graden. Ik trek mijn bikini aan en installeer me op het strand. Naast me landt een gezin met veel kinderen en nog meer vriendjes. De vader heeft een rechte rug en een meterslange doek waar een peuter uit tevoorschijn komt. Ik geniet van de kinderen die gillend van plezier de golven in en uit rennen. Het water is nog koud, maar ze voelen het niet. Ik trakteer mezelf op een gin-tonic bij de strandtent en keer terug naar mijn appartementje. Ik werp een blik op mijn laptop en leg pen en papier klaar naast mijn bed. Ik val in de diepste slaap sinds tijden.

Geen letter geschreven

Dag 2 is een stuk kouder. Tram 3 brengt me naar het centrum van Den Haag en ik slenter door de straten, bekijk alle pannen in een kookwinkel, eet een patatje en uren later neem ik de tram weer terug. Ik zet kopjes thee, kook uitgebreid, lees een stukje. En tussendoor doe ik wat voor mijn lopende werk. Alleen het hoognodige. Ik heb nog geen letter geschreven.

Ik teken een aardbei

Dan is het alweer dag 3. Het is koud maar zonnig. Als ik mijn neus uit het raam steek, ruik ik de zee. Die roept. Weer loop ik naar het strand en daar wandel ik kilometers tegen de wind in en weer terug, de wind in de rug. Ondertussen zing ik mee met Ek On Kar en bestel inspiratie. Nog een stukje door de duinen, naar het uitkijkpunt. Ik verwonder me over de prachtige skyline van Den Haag en breng een bezoek aan een duinmeertje en zoek een ijsvogel. Terug in het appartement begin ik aan een kinderboek. Daar moet bij getekend worden. Dat spreekt voor zich. Op naar de Action voor papier en stiften. Ik geniet zo van het ritje met de tram dat ik twee haltes te ver uitstap. Na een lange wandeling vind ik de winkel. Ik neem uitgebreid de tijd om alles in de Action te bekijken. Doe nog wat boodschappen bij de Jumbo en keer terug naar Kijkduin. Ik teken een aardbei en een zeilboot. Doe een middagdutje en een uitgebreide meditatie. En schrijf geen woord.

Wat als ik niet productief ben?

En daar komt ie. Het inzicht waar ik eigenlijk al tijden op zit te wachten. Ik hoef me niet schuldig te voelen, ik mag wat milder voor mezelf zijn als ik niet productief ben. Als ik geniet van de twee mannen die samen op één scootmobiel zitten, achter elkaar, en keihard door de straat scheuren terwijl hun pitbull aan een riem er vrolijk naast rent. En ik er geen aantekeningen van maak. Als ik loop te lummelen in de Bijenkorf. En niet naar het museum ga. Als ik doelloos over het strand zwerf. En geen ideeën krijg. Als ik vier dagen naar Kijkduin ga. En geen letter op papier zet.

Moraal van het verhaal? Wees mild. Naar je omgeving. Maar vooral naar jezelf. Het begint allemaal met liefde en mildheid voor jezelf. Lummelen, slenteren, verwonderen. Het is allemaal goed.